Families XXL-mama Marianne: “Moederdag is een gewone dag met een gouden randje errond”

Vandaag Moederdag, de dag dat alle moeders in de bloemetjes gezet worden. Wellicht zal niemand meer gevierd worden dan Marianne Van Kaer (57), bekend van ‘Families XXL’ op VTM. Ze is de tel kwijt, maar naast haar vier biologische kinderen hebben Marianne en Walter Meulemans (65) de voorbije 28 jaar “ergens tussen de vijftig en zestig pleegkinderen zien passeren.” Dus wordt het daar straks een gigantisch feest in Waasmunster. Of niet?

Een melktandje kwijt is een reden voor een feest ten huize Meulemans, elke verjaardag wordt er gevierd en zoals we konden zien in ‘Families XXL’ vieren ze Kerst en Nieuwjaar niet alleen in de winter, maar ook nog eens in de zomer, omdat ze geen jaar kunnen wachten om de kerstversiering nog eens boven te halen. “Maar Moederdag is hier geen speciaal feest”, zegt Marianne terwijl ze koffie uitschenkt en heerlijke wafeltjes serveert. “De kinderen komen wel naar huis, omdat ze wel vaker komen op zondag, maar ik ga niet zeggen: het is Moederdag, kom maar af. Het is als zeggen: En breng maar een cadeautje mee.”

Juf Arijke

Een peutertje komt, terwijl ze het zegt, aan haar been hangen en heeft duidelijk het gesprek gevolgd. “Juf Arijke heeft al een akootje.” Marianne schatert en zegt tot het guitige kind: “Een akootje? Een cadeautje. Zie je? Dat zijn van die cadeautjes. Juf Arijke, dat is Marijke. Sommige kindjes zullen dus een cadeautje meebrengen dat ze op school gemaakt hebben. Laten we zeggen dat het een gewone dag is met een gouden randje errond.”

“Heb je de eerste aflevering gezien van Families XXL? Daar krijgen we de vraag waarom we het doen, waarom we onze deur al jarenlang openzetten voor al die kinderen. En ik antwoord met een vraag: ‘Voor wat leeft een mens?’ Walter kent die vraag. En hij reageert: ‘Om af te zien.’ Hilarisch. Maar dan geef ik zelf het antwoord: om een ander mens gelukkig te maken. Als je dan ziet hoe die kindjes kunnen stralen, dan is het toch elke dag moedertjesdag? Als zij gelukkig zijn, ben je toch zelf ook gelukkig? Dan heb je een doel bereikt in je leven. Moet je daarom gevierd worden? Toegegeven, er zijn moeders die te weinig erkenning krijgen. Maar ze zijn wel moeder. En zij niet alleen. Ook al heb je zelf geen kinderen, je kan moeder zijn van velen.”

Komen en gaan

Momenteel zijn er 12 kinderen ten huize Meulemans. “Dat varieert nogal”, legt Marianne uit. “Het is een komen en gaan. Sommige vroegere pleegkinderen komen tijdens de weekends en op vakantiedagen hier logeren. Er zijn dagen dat we met 16 aan tafel zitten. Op het drukste moment hadden we hier 18 kinderen.”

“We zijn het eerste gezin waar twee personen onder hetzelfde dak als pleegouder fungeren”

Het is een klasje dat je dag in dag uit 24 uur lang begeleidt. Dat is meer dan een fulltime job, merken we op. Maar Marianne schudt van neen. “Als je een job wil doen, moet je bij Volvo in Gent gaan werken, dat is een job. Die eindigt als je thuiskomt. Hier niet. Met mensen bezig zijn, overstijgt een job. Ik heb het altijd gedaan omdat ik het graag doe en omdat … goh ja, waarom? Omdat je er op een gegeven moment ingeworpen wordt en denkt: we kunnen werkelijk een steen verleggen in een rivier op aarde. Ken je dat liedje van Bram Vermeulen? Wel, voor die kinderen kan je af en toe een steen verleggen. En dan stroomt het water anders dan voorheen.”

Schrijnende verhalen

“Bij sommige kinderen weet je echt: waren die thuisgebleven, waren ze opgegroeid voor galg en rad. Dan konden we ze in de Nieuwewandeling (gevangenis van Gent, red.) gaan bezoeken. Er lopen hier kinderen rond met schrijnende verhalen. Ze hebben zelf niet om dit leven gevraagd. Maar door ze dan toch eventjes hier te hebben en mee te gaan op hun pad, kun je ze toch soms behoeden voor erger. Oké, fysiek ben ik ook wel eens uitgeteld. Maar ik klaag niet. Wie geeft wat hij heeft, voelt dat hij leeft, zei mijn moeder altijd. Soms denk ik: ik ga niet oud worden. Maar ik heb wel dubbel geleefd. Hoe oud ik ben? 25 gepasseerd (lacht). Nee, ik ben er 57. Stilaan piept en kraakt het al eens een beetje. Maar rust roest hé. Daar doen we niet aan mee. Oké, het gaat allemaal niet meer zo snel. Vroeger dacht ik: we kunnen nog over een huis springen, nu ben ik blij als ik nog over een molshoop geraak. Dat is gewoon zo, maar dat neem je erbij.”

Opvolging verzekerd

En de opvolging is verzekerd. Dochter Myriam heeft het warme moederhart van haar mama geërfd. “Ja, ons Myriam zei op een bepaald moment: ik moet geen man of geen vrouw hebben, maar ik wil wel graag een kindje. En als ik dan aan dat avontuur begin, mag ik hier dan blijven wonen? Natuurlijk heb ik gezegd: ‘Natuurlijk kind’. En zo zijn we drie generaties onder één dak. Ze had haar dochtertje Suzanne en toen kwam hier nog een meisje binnen in crisisplaatsing. Iets later bleek dat kindje ook te mogen blijven en toen is Myriam haar pleegouder geworden. We zijn het eerste gezin waar twee personen onder hetzelfde dak als pleegouder fungeren. Maar of het eigen kinderen zijn, die van Myriam of van een andere mama, ik zie ze allemaal even graag. Voor mijn eigen kinderen ben ik mama, voor de pleegkinderen ben ik moeke. En maken ze een cadeautje op school voor hun mama, dat is dat voor hun biologische mama. Ik hamer erop dat ze respect moeten hebben voor wie hen het leven heeft gegeven. En dat niet alle juffen rekening houden met de moekes, dat is geen drama.”