Op de Revalidatieweide van Athletes for Hope revalideren kinderen in de natuur: “Hier kunnen ze hun beperking even vergeten”
Marc Herremans blijft 21 jaar na zijn noodlottige val mensen inspireren. Dat dankt hij niet alleen aan zijn volharding en veerkracht, maar vooral aan wat hij voor anderen betekent. Dat merken we ook wanneer we zijn Revalidatieweide bezoeken en de kleine Stan Aerts ontmoeten. De zevenjarige jongen, die sinds twee jaar verlamd is, wandelt er met de staprobot.
De Revalidatieweide is gelegen in Wuustwezel, op wandelafstand van waar Herremans zelf woont. “We zijn ermee begonnen tijdens de covidcrisis in 2020 en zijn in mei 2021 met de werking kunnen starten. Tijdens de covidperiode hebben we geleerd dat we sociale dieren zijn, dat we niet gemaakt zijn om tussen vier muren te zitten. En kinderen die met fysieke problemen worden geconfronteerd, moeten vaak revalideren tussen de ziekenhuismuren of de muren van revalidatiecentra, ze hebben niet de mogelijkheden om buiten te revalideren. Kinderen met verlamming zitten niet alleen aan hun rolstoel vastgekluisterd, ze hebben ook tal van medische problemen en ze moeten ook toekijken als hun vriendjes gaan voetballen, fietsen of in de bomen klimmen. Eigenlijk willen we hen hier het gevoel geven dat ze heel even geen beperkingen hebben …”
Het verhaal én werk van Marc Herremans inspireerden schrijfster Kim Crabeels tot het kinderboek Hout. Net als in het boek stormt het wanneer we de Revalidatieweide in Wuustwezel opwandelen. Het is in zo’n storm dat Boom, het hoofdpersonage uit Hout, zijn lievelingstak kwijtraakt. Pas als duidelijk wordt welke spullen er met het hout van die grote tak gemaakt worden, beseffen de dieren in het bos dat de boom een hart van hout heeft. “We hadden eerder samen aan een boek gewerkt over een flamingo die een poot verliest, maar er alles aan doet om die tegenslag te overwinnen. Dat boek verkocht zelfs in het buitenland”, zegt Marc. “Kim was gefascineerd door wat er hier op deze weide gebeurde en ze wou onze samenwerking voortzetten. Hier leren we de kinderen dat er ondanks de tegenslagen nog veel moois mogelijk is in het leven. Ze kwam toen aanzetten met een citaat van mij waar ze de aanzet van het verhaal in zag.” Het boek opent ook met het citaat:
Soms schijnt de zon en soms regent het.
Soms hebben we geluk en soms hebben we pech.
Er gebeuren dingen die we niet in de hand hebben.
Maar onze glimlach blijven we behouden.
Dat is iets wat we zelf bepalen.
Wat er ook gebeurt, verlies je glimlach niet.
Geniet van het leven en geniet van elkaar.
‘Hout’ van Kim Crabeels en Marc Herremans, met illustraties van Dieter De Schutter, is een uitgave van Pelckmans Uitgevers. 40 blz, 19,50 euro.
Ver weg van ziekenhuizen, in de natuur én in het gezelschap van therapiedieren maakt Stan Aerts zich klaar voor de staprobot, ondanks het stormweer. De zevenjarige raakte in juli 2021 verlamd na een noodlottige val van nauwelijks een halve meter hoog. Sindsdien zit hij in een rolstoel, waar hij de dag voordien nog uit is getuimeld. Vandaar zijn licht geschaafde neus. De gierende wind, de zwiepende bomen en de angst om weer te vallen, maken hem wat onzeker. Maar eenmaal hij in de staprobot zit vastgegespt, krijgt hij er weer zin in. Kinesiste Lotte De Vet houdt de handvaten op de rug van het exoskelet vast. Bij iedere stap moet Stan zijn krukken verplaatsen om te voorkomen dat hij voorovervalt. “Zo traint hij zijn armspieren”, zegt Marc. De kleine, koddige Stan is geen grote prater. “Hij is altijd een stille jongen geweest”, zegt vader Wouter Aerts. Maar de ogen van de jongen spreken boekdelen. Hij tovert een glimlach tevoorschijn terwijl hij tussen de minipaardjes stapt. Op de vraag wat hij het liefst doet op de Revalidatieweide, antwoordt hij “stappen”. En weer volgt dat lachje. En plots staat iedereen te lachen.
Vrijwilligers en sponsors
“Daarvoor doen we het”, lacht Marc. Hij beklemtoont graag dat hij maar één van de pionnen is in het hele verhaal van de Revalidatieweide. “Zonder alle vrijwilligers krijgen we dat hier niet gedaan. Athletes for Hope brengt het gros van de fondsen binnen, maar er zijn ook veel sponsors. Het is belangrijk dat we alle faciliteiten gratis kunnen blijven aanbieden. Er zijn al barrières genoeg voor mensen met beperkingen. De staprobot kost 100.000 euro. Binnen hebben we nog een innowalk, een robot waarmee je ter plekke trappelt, die kost 50.000 euro. Maar er is veel meer dan staprevalidatie. Er komen hier kinderen met mentale beperkingen, kinderen die niet tegen de drukte kunnen ook. We hebben hier minipaardjes en ezels, en iedereen kan hier connecteren met dier en natuur. Dat is zo heilzaam. Iedereen met een beperking, welke dan ook, is hier welkom. We zijn tenslotte allemaal beperkt. Hoe meer zielen, hoe meer vreugde.”
“Een maand na het ongeval heeft Marc ons opgebeld om te vragen of hij ons kon helpen”
Wouter Aerts, papa van Stan
Bij Stans vader zie je het verdriet en de opluchting in zijn mimiek en zijn gebaren. “De figuur van Marc is onbetaalbaar”, zegt hij. “Een maand na het ongeval heeft hij me in het diepste van onze miserie opgebeld om te vragen of hij ons kon helpen. Hij heeft toen Stans MRI’s opgestuurd voor verder onderzoek en sindsdien is de hulp blijven komen. En niet alleen van hem. Alle mensen die hier komen, hebben een hart van goud.”
“Je voelt dat hier een zekere rust hangt”, zegt Jan Ruts, de vaste begeleider op het domein, die ook voor het onderhoud en de verzorging van de dieren instaat. “Er was hier onlangs nog een school uit de Antwerpse wijk Luchtbal met een groep kinderen met diverse beperkingen. Allemaal stadskinderen. Een van de jongetjes liet zich uit zijn rolstoel vallen en kroop letterlijk achter de paardjes. Die kinderen hadden hier de dag van hun leven.”
www.afhrevalidatieweide.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier