De Zondag trekt ten strijde tegen de verzuring en reikt daarom elke week een pluim uit. Niet zagen, maar liefde vragen. Of toch zoiets. De pluim van deze week is voor Mieke Van Hecke, nieuwbakken CD&V-kopstuk.
Ik heb de eer gehad deze grote madam twee keer te interviewen voor deze krant. En ik moet bekennen: ik was onder de indruk. Dat ben ik doorgaans niet snel. Van haar verbetenheid, haar bevlogenheid, haar overtuiging. Een vrouw zonder franjes. Rechttoe rechtaan. Niet rond de pot draaien. Een pionier ook. Eén van de eerste vrouwen die over allerlei thema’s in debat durfde (of mocht) gaan op televisie. Soms met controversiële standpunten, altijd vanuit het hart. In ons eerste interview, augustus 2012, hield ze een bevlogen pleidooi voor meer mededogen in de samenleving. Zelfs Michelle Martin verdient een tweede kans, zei ze. Een moedig standpunt. Of je het nu eens bent of niet.
Een tweede keer was in augustus 2014. Ze zou een week later afscheid nemen van het katholiek onderwijs, de koepel die ze tien jaar leidde. Over de politiek zei ze dit: “Mijn partij heeft het niet gemakkelijk in Gent. Ik heb het bestuur gevraagd of ik iets voor hen kan betekenen. Of ik in 2018 op de lijst sta? Ik sluit niets uit. Het is aan de partij om dat te beslissen.” Het zouden profetische woorden blijken. De partij heeft beslist. Deze week. Van Hecke trekt volgend jaar de CD&V-lijst in Gent. Je zou nu kritiek kunnen geven. Dat dat vooral veel zegt over Veli Yüksel, tot vorige week kopman in Gent. Of dat een oude krokodil van stal halen, getuigt van bloedarmoede. Ga ik niet doen. Dat laatste vind ik trouwens niet juist. Politiek is geen opleidingscentrum voor groene broekies. Iemand van zeventig hoeft niet passé te zijn. Vandaar deze pluim. Voor een grote madam. Op een goede campagne!
