Nina De Man: “Na twee seizoenen van Idool ben ik volledig geïmplodeerd”

Na een blitzcarrière op tv en radio bleef Nina De Man, destijds een van de eerste VJ’s van het land en jurylid bij de populaire talentenjacht ‘Idool’, jarenlang ver weg van de schijnwerpers. Maar nu, met dank aan de nieuwe nostalgische talentenshow ‘Sing Again’, treedt ze tijdelijk uit de anonimiteit. “Het is absoluut niet mijn bedoeling om opnieuw in showbizzland aan de slag te gaan. Dit was echt eenmalig, maar ik heb er wel van genoten.”

Nog niet zo lang geleden, toen ik zelf nog op de Antwerpse Linkeroever woonde, en mijn twee mopsen me af en toe naar de hondenweide trokken, zag ik Nina De Man in de verte wel eens elegant voorbij schrijden met haar twee honden. Waar was de tijd, dacht ik dan telkens in een nostalgische bui, toen JIMtv nog een begrip was onder jongeren en een talentenjacht nog iets nieuws en spannends? Diezelfde nostalgie wordt nu verzilverd door Sing Again, waarin de grootste talenten uit de talentenshowgeschiedenis van VTM samengebracht worden op een podium. Denk aan Pim Symoens (Star Academy), Glenn Claes en Luka Cruysberghs (The Voice van Vlaanderen). Maar ook aan de kant van de jury herleven de dagen van weleer, met dank aan Nina De Man, die twintig jaar na Idool opnieuw haar duim omhoog of omlaag mag steken. Ik heb genoeg vragen daarover, maar eerst wil ik van haar weten …

Hoe ziet jouw ideale zondag eruit?

“De ideale zondag is een dag zonder wekker, die met koffie begint om meteen daarna een lange wandeling te maken met mijn twee windhonden. Dan wil ik uitgebreid ontbijten; ik kook dan wat ik de dag ervoor op de vogeltjesmarkt heb gekocht. En de rest van de dag zit ik in de boeken. Hoe ouder ik word, hoe liever ik lees. Ik ben nu het boek Awe aan het lezen van de Amerikaanse professor Dacher Keltner, die twintig jaar lang onderzoek deed naar verwondering. Ik ben er helemaal wild van; dit boek inspireert me echt heel hard. Ik schrijf zelf ook. Je weet dit misschien niet, maar ik ben hoofdredacteur van de leerstoel Innovatie bij de Franse business school EDHEC. Ik ben daar de schrijvende link tussen onderzoekers en publicaties.”

En ik maar denken dat jij na je carrière in showbizzland yogalerares was geworden.

“Dat was ook zo, maar dat heb ik altijd ‘on the side’ gedaan, nooit als hoofdberoep, hoewel ik op een gegeven moment wel heel veel les heb gegeven. Maar dat is dus nooit plan A geweest. Nu geef ik nog steeds wel les, maar minder dan vroeger.”

Ik vraag altijd waar mijn gesprekspartner zich aan bezondigt, maar jij hebt misschien geen zondes.

“Ik heb ze net allemaal. (lacht) En ik draag ze als een ereteken. Ik vind het een geruststellende gedachte dat ik niet perfect ben en dat er nog veel werk aan de winkel is. Want dan kan ik me daarmee bezighouden. Aan de oorlog in Gaza kan ik weinig veranderen; aan mezelf wel.”

Wat ik niet had verwacht, was dat je een soort comeback zou maken in de showbusiness. Heb je lang moeten nadenken over het voorstel van VTM?

“Absoluut. Mijn initiële antwoord was dan ook nee. Ik zag het niet zitten, het kwam zelfs niet in me op om terug te keren op televisie. Maar toen volgde de zin: het wordt anders dan vroeger. Daarmee was mijn nieuwsgierigheid geprikkeld. Kijk, ik ga elk jaar naar Mexico, waar ik familie heb. Ik ben er in november nog geweest, vlak voor VTM belde. Ik vind het een voorrecht om steeds naar diezelfde plek terug te keren, omdat ik dan heel goed kan zien hoe ik zelf geëvolueerd ben. Eigenlijk was het voorstel van VTM van diezelfde orde: ik kon als volwassen vrouw terugkeren naar mijn stageplek. Met als voordeel dat het me nu niks meer uitmaakt of mensen mij oud, tof, lelijk, welbespraakt of wat dan ook zullen vinden. Ik heb een job, ik heb een leven, en ik heb geen interesse om van televisie mijn carrière te maken. Mijn eigenwaarde of inkomen hangen niet af van zo’n tv-programma. En dus kon er ook weinig mislopen, vond ik. Sterker nog: ik heb er eigenlijk wel van genoten.”

“Ik vind het een geruststellende gedachte dat ik niet perfect ben”

Hoe is jouw tv-carrière eigenlijk ooit begonnen? Waar kwam je vandaan toen je in 2001 bij JIMtv aan de slag ging?

“Ik ging op mijn 18de vertaler-tolk studeren, maar wilde tegelijkertijd financieel zelfstandig zijn door veel te werken. Dat deed ik voornamelijk in discotheken, waar ik opdiende, danste en hostessenwerk deed. Ik heb het over de jaren 90, toen de elektronische muziek het stilaan van de krochten van het nachtleven tot op Radio Donna schopte en dus mainstream werd. Ik was destijds heel ondernemend en begon vinylplaten van beginnende artiesten uit te delen aan de dj’s in de discotheken, zodat ik op maandag een verslag kon uitbrengen over het succes ervan. De makers wisten zo precies wat werkte en wat niet. En plots ging het allemaal heel snel. Ik rolde in de muziekindustrie, weliswaar als plan B, want ik wilde eigenlijk oorlogsjournalist worden. Op een gegeven moment werd JIMtv dan opgestart en kreeg ik een telefoontje van Peter Hoogland die mij naar de Love Parade in Berlijn wilde sturen. Ik dacht: prima, zo kan ik al oefenen met de microfoon. Want ooit wilde ik naar oorlogsgebied. JIMtv was met andere woorden mijn generale repetitie. Dat interviewen ging me bovendien goed af. Op een bepaald moment kreeg ook VTM dat in de gaten, en daar zochten ze een vrouw voor in de jury van een nieuwe talentenshow, Idool dus.”

En de rest is geschiedenis. Behalve misschien je exit uit het tv-landschap. Hoe verliep dat ook alweer?

“Ik ben na twee seizoenen van Idool volledig geïmplodeerd. Toen ik op de cover van de Dag Allemaal stond, toen mensen mij begonnen te bepotelen op straat en mijn anonimiteit volledig was weggevallen, had ik er plots genoeg van. Mijn naturel was weg, ik werd in vraag gesteld, ik werd een bekend gezicht in een programma dat wekelijks bijna twee miljoen kijkers trok. Ik had plots genoeg van al die ogen die mij in het vizier hadden. Het is prima als je daarvoor kiest, maar ik koos voor de andere optie: die van de schaduw.”

Nu keer je dus wel tijdelijk terug naar de schijnwerpers.

“En daarover maak ik me geen zorgen. Het is nu helemaal anders voor me dan toen. Dat is het mooie aan ouder worden: het maakt me nu minder uit wat de mensen van me vinden. Op het einde van de dag leg ik enkel rekenschap af aan mezelf.”