Ben Roelants: “Reizen is mijn zuurstof”

Weinig mensen die zoveel stempels in hun reisvisum hebben staan als Ben Roelants. Na ongeveer tien jaar reisreportages op zijn palmares weet hij als geen ander waarover hij spreekt. Maar noem hem niet zomaar een gelukzak. “Ik kan er niet goed tegen als mensen zeggen dat ze jaloers zijn op mij. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Het blijft elke dag en elke trip een uitdaging om goede verhalen te vertellen.”

Hij heeft zijn strepen in televisie- en radioland de voorbije jaren al verdiend. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en na jaren Vlaanderen Vakantieland blijft reizen voor Ben Roelants passie nummer één. Sinds 2017 zet hij zijn schouders onder de themazender Evenaar, waarvoor hij reisprogramma’s maakt en presenteert. Ontbijten doet hij deze ochtend niet echt, en daar heeft hij een goede reden voor.

Geen pistolets voor jou?

Nee, ik heb al iets gegeten deze ochtend. Ik moet op mijn voeding letten. Ik ga deze zomer namelijk de Mont Blanc beklimmen voor Evenaar. We gaan zelfs op de berg overnachten. Dat zal eind augustus, begin september doorgaan. Het belooft een avontuur te worden.

Hoelang doe je daarover?

Dat zal best meevallen, denk ik. We staan op rond vier uur, en dan moeten we rond of na de middag boven zijn. Om dan zo snel mogelijk terug naar beneden te gaan. Dat is het gevaarlijkste deel, met de meeste dodelijke slachtoffers. Even verstrooid zijn, kan fataal aflopen. Ieder jaar verongelukken er klimmers op de Mont Blanc. We mogen de tocht dus zeker niet onderschatten.

En jij ziet dat zitten?

Het is één van mijn doelstellingen, ja. Ik train goed, ik sport, ik doe aan hoogtetraining én ik let op mijn voeding. Ik hou van dergelijke zaken waarvan je weet dat het kicken zal zijn. Waarbij opperste concentratie vereist is. Dat is zoals met de moto rijden terwijl er file is. Je kan enkel daarmee bezig zijn. Dat is iets wat ik tegenwoordig wel steeds vaker nodig heb, die focus. Klimmen en stappen op zo’n berg, dat heeft een hypnotiserend effect.

Bij mij leeft de overtuiging, en die is uiteraard fout, dat als er een cameraploeg bij is, er weinig fout kan lopen. Vreemd, hé?

Ik zou schrik hebben om even afgeleid te worden. Dat lijkt me toch vroeg of laat onvermijdelijk?

Dat begrijp ik. Maar ik heb nog nooit iets voorgehad. Hout vasthouden.

Hoe staat jouw vriendin tegenover die tocht?

Die maakt zich voorlopig geen zorgen, denk ik toch. Weet je dat ik daar eigenlijk weinig bij stilsta? Ik doe dat gewoon. Bij mij leeft de overtuiging, en die is uiteraard fout, dat als er een cameraploeg bij is, er weinig fout kan lopen. Vreemd, hé? We hebben nochtans wel al zotte dingen gedaan, bungeejumpen, parapente, … Onlangs deden we in Zuid-Afrika The Big Swing, waarbij je boven een kloof aan een kabel hangt; waarna je je achterwaarts naar beneden laat vallen. Dat was onvergetelijk, precies alsof je herboren wordt. Maar de cameraploeg was er niet gerust op. Ik zag het aan hun blik net voor ik afsprong. Achteraf vertelden ze me dat er hier in 2010 een fataal ongeluk was gebeurd. Best dat ik dat niet op voorhand wist.

Als je het vooraf wist, was je dan toch gesprongen?

Waarschijnlijk wel. Het is echt anders wanneer die camera’s draaien. Ik moest ooit uit een vliegtuig springen. Vooraf zei de regisseur me dat het onmogelijk zou zijn mijn tekst te onthouden of uit te spreken terwijl ik die sprong zou doen. Maar het lukte me wél. Al kon ik er daardoor niet echt van genieten. Ik wilde zo snel mogelijk aan de grond staan. 

Heb jij de meest idyllische job ter wereld of is dat maar schijn?

Mensen denken dat, maar het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Al wil ik niet klagen. Evenaar is nu een jaar bezig, en ik verliet daarvoor toch na tien jaar de VRT, wat het huis van vertrouwen was voor mij. Ik heb daar ontzettend graag gewerkt, maar ik voelde dat dit een verhaal was waarin ik moest stappen. Het is nog een kleine zender, maar wie het kent, vindt het heel goed. We worden erover aangesproken op straat. Je kan het misschien nog het best bestempelen als slow tv. Er zijn er zelfs die het de naam kater-tv geven. (glimlacht) De mediasector ondergaat ook ingrijpende veranderingen. Wie gelooft er eigenlijk nog in een lineaire zender? Mijn droom zou zijn dat Evenaar een overkoepelend merk wordt voor reisreportages, in radio, print en tv. Maar er is nog een lange weg af te leggen.

Als je veel op reis gaat, besef je dat het hier in België zo slecht nog niet is. Reizen maakt je verdraagzamer.

Is het hard werk?

Best wel, hoor. Ik kan er niet goed tegen als mensen me vertellen dat ze jaloers zijn op wat ik allemaal mag doen. Uiteraard is mijn job niet vreselijk. Het is fijner dan op een kantoor zitten, dat geef ik toe, maar er komt ook heel wat stress bij kijken. Soms is het echt niet evident.

Maar je zou toch niets liever willen doen?

Nee! Ik geloof hierin. Ik durf te zeggen dat ik verstand heb van reportages maken. En toch wil ik me er nog verder in verdiepen. Om goede verhalen te vertellen. En dat blijft elke dag en elke trip een uitdaging. Maar ja, ik ben met mijn gat in de boter gevallen. Reizen is mijn zuurstof.

Zou je anders verstikken?

Zonder twijfel. Gisteren praatte ik na mijn allerlaatste theatershow Ben van de wereld met een kerel uit Canada, die oorspronkelijk afkomstig was uit Temse. Nu, Canada is een van de twee landen ter wereld, naast Zwitserland, waarvan ik ooit dacht dat ik er zou kunnen wonen. Die man woonde al 50 jaar in Canada. Ik prees Canada en vertelde dat ik er wel zou willen wonen. Hij antwoordde: ‘Toch mis ik België heel erg.’ Straf, hé? Maar die man heeft Canada nodig gehad om ons land elke keer opnieuw te kunnen missen. Dat geldt ook voor mij. Ik moet de reizen doen om te beseffen dat het hier niet zo slecht is. Zonder die blik op de wereld had het niet gemarcheerd. Die blik is nodig om te zien dat wij hier maar op een zakdoek groot leven, dat onze communautaire problemen niet veel voorstellen, dat de vooroordelen rond genderkwestie overroepen zijn … Je zou heel eng kunnen worden als je enkel in Vlaanderen of België leeft en alleen op die media afgaat. Reizen maakt je verdraagzamer, het toont je dat het anders kan in de wereld. We denken te eng, dat stoort me wel. Sorry, er is no way back, we leven in een multiculturele samenleving. Laten we die toch omarmen.

Welk land zou je iedereen aanbevelen?

Zuid-Afrika stond lange tijd op mijn verlanglijstje, maar ik was nog meer onder de indruk van Mozambique. De warmte van de bevolking is er ongelooflijk. Het is daar ook nog zo onontgonnen. Echt prachtige natuur. Weet je wat zo tof is aan mijn vak? Dat ik in landen terechtkom waar ik misschien zelf nooit heen zou gaan. Nepal was zo’n land: dat heeft nooit op mijn lijst gestaan, maar het zit voor altijd in mijn hart, net als Canada. Nu staat Zuid-Amerika nog op het lijstje. Met de motor door de Andes, dat lijkt me heerlijk.

Ik zou met mijn dochter graag ooit een tijdje eropuit trekken. Zou jij dat met je kinderen doen?

Nee, eigenlijk niet. Kinderen zijn redelijk honkvast, en die van mij zitten daar niet op te wachten. Is dat ook niet wat vluchten? Ik ken dat soort avonturiers. (glimlacht) Twee weken is meer dan voldoende om weg te trekken. En met de kinderen houden wij wel van kortstondige mini-avontuurtjes. Eens een tentje in de tuin zetten en kamperen. Zo maak je het leven toch ook interessanter?

Info: www.evenaar.tv

(Tekst: Evi Renaux / Beeld: Ivan Ruck)