Schrijfster Eva Daeleman: “Ik besef nu dat een depressie me zomaar weer kan overkomen”

Na een blitzcarrière als radio-dj, omroepster en tv-presentatrice werd Eva Daeleman coach en auteur. Op negen jaar tijd schreef ze zeven boeken, maar verzamelde ze ongewild ook drie depressies. Haar nieuwste creatie ‘Kwijt’, sinds gisteren bij de boekhandel, gaat over die laatste depressie, die als een donderslag bij heldere hemel kwam. “Na mijn twee vorige depressies dacht ik: als ik nu alles juist doe, blijft het bij twee. Niet dus.”

Een Ontbijtbabbel met Eva Daeleman vereist tegenwoordig een vlucht naar het zuiden van Spanje, maar voor de gelegenheid – haar nieuwe boek – verblijft de sympathieke schrijfster een paar weken in het vaderland. In Mechelen, waar ze lang woonde, heb ik een afspraak met Eva, en ik vraag haar meteen …

Hoe ziet jouw ideale zondag eruit?

“Slapen tot minstens half acht, als mijn dochter dat tenminste toelaat. (lacht) Moon staat meestal al vroeg te springen. Ik hou ervan als mijn man op zondagochtend pannenkoeken bakt, die ik dan het liefst opeet op ons terras in de zon. Daarna maak ik graag een wandeling naar het strand – wanneer wij in Spanje zijn, verblijven we niet ver van de zee – en vind ik het fijn als de rest van de zondag in spontaniteit ontstaat: vrienden tegen het lijf lopen, picknick op het strand, …”

Hoe komt het eigenlijk dat je tegenwoordig in Spanje woont?

“Eigenlijk pendelen we tussen Spanje en België: in de winter wonen we daar, in de zomer zijn we vaker in België. Noem het een hybride woonsituatie. In ieder geval voelde ik dat ik in de winter in België steeds droeviger werd en ik moest daar iets aan doen. Ik had nood aan licht en een nieuwe omgeving. Ik hou van het trage leven in Spanje, en van de anonimiteit. Het voelde heel verfrissend om er vanaf nul te beginnen.”

“Ik voelde me als een vis in een bokaal: ik kon de wereld wel zien maar kon er niet bij”

Met wie zou jij graag een zondag doorbrengen?

“Ik zou graag met mijn overleden grootmoeder pannenkoekjes eten in de woonkamer terwijl Jamie Cullum op z’n piano zit te tokkelen. Dat lijkt me heel gezellig.”

Neem even plaats op mijn biechtstoel: waar bezondig jij je aan?

“Wat betekent dat, een zonde? Ik geloof niet in God, dus dat is mijn grootste zonde. Ik durf ook wel dubbel te parkeren, een slechte gewoonte die ik me in Spanje heb aangeleerd. Ik bezondig me ook aan Neuhaus-pralines. Verder ben ik een keurige vrouw, geloof ik. (lacht)”

Over naar de orde van de dag: je nieuwe boek ligt sinds gisteren in de boekhandel. Hoe eng is het om zo openlijk over een depressie te schrijven?

“Dat valt best mee. Ik organiseer regelmatig ‘vrouwencirkels’, en merk dat er veel herkenning is wanneer ik zorgen deel die in mijn hoofd zitten. Ik weet dat er schaamte rond depressie hangt, schaamte die ons is aangepraat door de maatschappij. Die schaamte versterkt de eenzaamheid. Daarom vind ik het net zo belangrijk om mijn verhaal te delen. Want je bent nooit alleen. Dus het schrijven is niet eng, maar als iemand het boek hier naast me zou zitten lezen, zou ik heel snel onder de tafel kruipen. Omdat ik dan denk: hij of zij gaat erover willen babbelen, en ik weet niet of ik daar klaar voor ben.”

Het boek gaat over de depressie die je vorig jaar doormaakte en die nogal onverwacht kwam.

“Klopt. Ik zat op een mooie plek in Spanje, ik was gelukkig, mijn man en kind waren gelukkig, ik had vrienden om me heen. En toch overviel me die depressie. De laatste die ik had, was in de nasleep van de aanslagen in 2016 (Eva was op dat moment in de luchthaven van Zaventem, red.). Mijn therapeuten zeiden toen: dit is heel normaal. Maar nu was het ‘niet normaal’. Het werd plots donker in mijn hoofd. Stijn vroeg wat er scheelde. Ik wist het niet, behalve dat het kut was. Ik lag wekenlang in bed en sliep misschien wel 16 uur per dag. Ik wist niet wat ik moest eten, ik wou me niet wassen. Ik voelde me als een vis in een bokaal: ik kon de wereld wel zien maar kon er niet bij. En dan te bedenken dat ik als job mensen coach om hen te helpen voor zichzelf te zorgen. Ik kon het plots zelf niet. Gelukkig had ik wel al ervaring met eerdere depressies. Ik wist dus wel dat het weer weg zou gaan. Door elke dag wat meer te bewegen en door te stoppen met me af te vragen waarom mij dit nu weer overkwam – want dat antwoord kwam niet – ging het langzaamaan beter.”

Je schrijft ook over psychedelica – in jouw geval mushrooms – om uit de problemen te geraken.

“Voor mij heeft een paddenstoelenceremonie, vorig jaar in maart, voor een grote shift gezorgd. Je moet weten dat ik al sinds mijn 21ste begeleid word door therapeuten en dat ik jaren geleden al medicatie heb genomen, maar dat beviel me niet. Dus ik wist nu dat dat niet de oplossing zou zijn. Ik was op zoek naar iets natuurlijks, zonder bijwerkingen of afbouwperiode. Bij psychedelica denken mensen al snel aan een rare trip, maar dat is met microdoseringen zeker niet het geval. Het gaf me een zekere alertheid, alsof mijn hoofd plots niet meer op honderd plaatsen tegelijkertijd was.”

Is het eng om te beseffen dat zo’n depressie je zomaar weer kan overkomen?

“Het is vooral ontnuchterend om te beseffen dat ik het niet in de hand heb. Na de twee vorige keren dacht ik: als ik alles juist doe, krijg ik het niet. Nu besef ik dat er ook zoiets bestaat als een genetische belasting. Het enige dat ik nu kan doen is kiezen voor het leven en er veel over babbelen. Zodat mensen rondom mij weten wat ze kunnen doen om mij te helpen, als het ooit weer terugkeert. En dat ze vooral weten dat het niet aan hen ligt.”

‘Kwijt’ (Borgerhoff & Lamberigts) ligt sinds afgelopen weekend in de boekhandel.