Ghostbusters: gebrek aan inspiratie of bedoeld als ode?

Een reboot van ‘Ghostbusters’, het heeft nog lang geduurd. In een zweem van pseudo-feminisme nemen Kristen Wiig, Melissa McCarthy, Kate McKinnon en Leslie Jones het nu op tegen spoken en geesten, terwijl Chris Hemsworth met overtuiging het domme blondje speelt. Toegegeven, dat is een vondst.

Regisseur Paul Feig getroost zich in het begin teveel moeite om de nieuwe personages voor te stellen. Natuurkundige Erin Gilbert (Wiig) droomt van een serieuze carrière als academicus, maar wanneer er plots spoken opduiken in New York, slaat ze de handen in elkaar met haar jeugdvriendin Abby Yates (McCarthy) en Jillian Holtzmann (McKinnon), een vrouwelijke gestoorde professor. Al kibbelend brengen ze hun eerste missie tot een goed einde. Niet veel later krijgen ze versterking van de street-smarte Patty Tolan (Jones) en de Australische hunk Kevin Beckman (Hemsworth). Die laatste blijkt zelfs te dom als receptionist, maar Hemsworth gaat wel met de meeste grappen lopen. Feig blijft voor de rest veel te trouw aan het origineel en kopieert zelfs scènes én spoken. Bill Murray en co gunt hij een cameo. Is het een gebrek aan inspiratie of bedoeld als ode? Het zorgt er alvast voor dat de nieuwe Ghostbusters ondanks de vaak geinige een-tweetjes tussen de dames en de betere special effects geen eigen gezicht heeft.

(Henk Malyster)