Stephanie Coorevits gaat op zoek naar geluk … De conclusie na 6 tests

Deze zomer ging onze gastredactrice & geboren pessimist Stephanie Coorevits op zoek naar het geluk. Ze deed dit aan de hand van verschillende experimenten. Vandaag stelt ze haar conclusies voor.

Ik ben deze reeks gestart door u te vertellen dat mensen mij arrogant vinden. Dat is niet het geval maar we weten allemaal: als mensen iets willen geloven, dan zullen ze dat geloven. Dat is een van de redenen waarom ik tot mijn zestiende dacht dat Sinterklaas echt bestond. Grapje, tot mijn vijftiende. Max! Ook beschrijven mijn vrienden en familie mij als een pessimist. Wellicht is dat te danken aan het feit dat ik graag wijsheden rondstrooi als: ‘Vroeg of laat worden we allemaal oud en lelijk en dan gaan we dood’ of ‘Het leven is een aaneenschakeling van teleurstellingen afgewisseld met nog grotere teleurstellingen’. En dan hebt u me nog niet meegemaakt als ik aan het PMS’en ben.

Maar ik heb u ook verteld dat al dat realisme en zwartgallig gedoe me eigenlijk niet zoveel oplevert. Het leven wordt er niet bepaald makkelijker op als je je enkel focust op de lastige aspecten. Dus onderwierp ik mezelf de afgelopen zeven weken aan verschillende experimenten waarbij de algemene hypothese luidde: ‘Kan een pessimist een optimist worden door kleine veranderingen aan te brengen in dagdagelijkse handelingen en patronen?’

Elke week testte ik een kleine verandering uit:

• Ik lachte een week lang naar iedereen die ik tegen kwam op straat.
• Ik beleefde de wereld door de ogen van een kind.
• Ik ging wakeboarden en boostte zo mijn adrenalineproductie.
• Ik zocht naar innerlijke rust middels meditatie.
• Ik bestreed mijn ochtendhumeur met vrolijke muziek.
• Ik maakte van elke dag een feest. Letterlijk.

Ik zal het maar zeggen zoals het is: dit was een van de leukste reeksen die ik tot nog toe mocht schrijven. En dat zeg ik niet (enkel) om te mouwfrotten bij mijn hoofdredacteur. Elk experiment was geslaagd en elke hypothese werd bevestigd. Wat niet betekent dat ik nu:

• Constant lach naar vreemden.
• Verrukt in mijn handjes klap telkens ik een vlinder op een bloem zie neerstrijken.
• Mezelf vrijwillig uit vliegtuigen smijt.
• Mijn chakra’s wekelijks opblink.
• ‘Leef’ van André Hazes Jr. mijn lijflied is geworden.

Ik mezelf elke dag te pletter drink onder het motto: ‘Vandaag is het FEEST!’

Ok, dat laatste misschien wel. Maar u weet wat ik bedoel. Het leven blijft het leven. Soms is het verdomd lastig en hebben we dagen waarop het hele universum erop gericht lijkt om het ons zo moeilijk mogelijk te maken. Maar dat is nu eenmaal inherent aan dat leven. Geluk is niet iets wat zomaar uit de lucht komt vallen, je kan het voor een groot stuk zelf bepalen. Het helpt niet om te kijken naar anderen die meer geld, een groter huis of een slankere taille hebben. Voor ieder van ons liggen de kaarten zoals ze zijn en daar moeten we het mee doen.

Conclusie

Elk van de hierboven beschreven experimenten heeft mij op een bepaalde manier gelukkiger gemaakt. Maar eigenlijk was het de zoektocht naar geluk an sich, los van de inhoud, die een grote meerwaarde bleek. Elke week wist ik dat ik weer iets nieuws zou beleven, iets zou doen dat me hoogstwaarschijnlijk blij ging maken. Dit alles klinkt heel erg Ingeborg, ik besef dat. Sorry daarvoor.

Ben ik nu een optimist geworden? Zeker niet. Dat heb je of dat heb je niet. Ik heb het niet. Maar wat ik wél meer ga doen is:

•  Lachen naar een vreemde. Omdat ik weet dat ik daar een heel blij gevoel aan over houd op het einde van de dag.
• Schommelen. Misschien niet op klaarlichte dag op een speelplein vol kinderen want dat is not done in het post-Dutroux-tijdperk. Maar misschien eens in het donker. Als ik er toevallig eentje zie, want een volwassen vrouw die in het donker schommelt is natuurlijk niet raar! En dan hopen dat ik met mijn voeten de wolken kan aanraken.
• Eens meer en dieper ademhalen voor ik me opjaag in iets onbenulligs.
• Goed leren wakeboarden want dat ziet er stoer uit en het is helemaal niet moeilijk.
• I Feel Better van Hot Chip heel hard meezingen als ik triest ben.
• En onthouden dat het leven in sé een groot feest is.