Ann Reymen: “Ik verloor maar borsten”
Radio- en tv-presentatrice Ann Reymen ging van een 75 D-cup naar een meer bescheiden B. En dat alles om het erfelijke kankergen waarmee ze belast is, te slim af te zijn. In 2016 stak ze met het onverbloemde verhaal over haar borstamputatie en -reconstructie, duizenden vrouw een hart onder de riem. Een heldin sans gêne, als je het ons vraagt.
Ann, hoe kijk jij terug op 2016?
Heel gewoon. Buiten dat mijn borsten veel in de media zijn geweest. (lacht) Nee serieus, het was voor mij niet zo’n opvallend jaar. Mijn leven ging zijn gewone gangetje, zoals elk jaar opnieuw.
Je schreef een open brief waarin je boos uithaalde naar Maggie De Block. Borstreconstructies werden niet zomaar terugbetaald. Uiteindelijk kreeg je de minister toch zover. Was het borstenakkoord het toppunt van 2016?
Nee, hoor. Mijn jongste dochter die voor het eerst in diep water sprong tijdens de zwemles was voor mij veel belangrijker. (lacht) Natuurlijk ben ik heel erg blij met het borstenakkoord van Maggie De Block, waarbij vrouwen een borstreconstructie terugbetaald krijgen. Daar deed ik het voor, mijn verhaal vertellen. Maar persoonlijk zie ik toch nog net iets liever mijn dochter door een hoepel in het water ploffen. Dan schieten de tranen me in de ogen.
‘Als het borstenakkoord er komt, schrijf ik een boek’. Belofte maakt schuld. Hoe voelt dat om zo’n persoonlijk verhaal in 256 pagina’s neer te pennen?
Dat ging vlotter dan ik dacht, zo’n boek schrijven. (lacht) Natuurlijk mag ik mijn pollekes kussen dat ik dit samen met mijn jongste zus Nele heb mogen doen. Zij is auteur en weet hoe je een boek in elkaar steekt. Ik vertelde, zij schreef en herschreef de tekst. Nu moet ik alleen nog wennen aan het idee dat mensen ’s avonds in bed liggen en onder hun nachtlampje mijn verhaal lezen. Als ik dan posts zie op sociale media denk ik: ‘wauw, die heeft ons boek gelezen’. Daar word ik even stil van. Dan kan ik alleen maar denken: dank u.
“Waarom zou ik klagen?”
Jij lacht altijd, ook al is het voorbije jaar niet altijd makkelijk geweest. Wat is jouw geheim?
Ik lach niet altijd. Ik heb ook veel gebleit. Maar ik ben de sterke thuis, ik wil niet dat mijn man of kinderen me zien huilen. Dan is het de truc om aan andere dingen te denken. Mijn kind dat perfect in mijn armen past als ze om half zes ’s morgens bij me in bed kruipt, bijvoorbeeld. Er zijn mensen die het zoveel erger hebben. Sommige ouders hebben het voorbije jaar hun zoon of dochter verloren, ik verloor maar borsten. Waarom zou ik dan klagen?
Wanneer krijg jij een krop in de keel?
Als ik denk aan wat er allemaal kán mislopen. Dan zit ik in de auto en begin ik te piekeren. Wat als er iets met mama of mijn zussen gebeurt? En lap, dan verlies ik me in die gedachten en word ik heel emotioneel. Zeker als er dan nog een Klara-deuntje op de achtergrond speelt. Op dat moment moét ik een R&B-nummer opzetten of ik huil heel de rit lang.
Wie is jouw held van 2016?
Ik kan er niet zomaar een naam op plakken. Voor mij zijn het de verpleegsters die me op het toilet hielpen of de chirurg die me heeft geopereerd. Maar even goed de leerkrachten die mijn dochters zo goed begeleiden. Dat zijn allemaal helden, stuk voor stuk.
Door Shauni Deferm
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier