Ruben Van Gucht: “In mijn werk is the sky the limit”
De man leidt twee levens, klinkt op de sportredactie van de VRT. En allebei zijn ze doordrenkt van sport. Als sportjournalist jaagt hij zijn dromen na, als sportman vindt hij stilaan evenwicht. En, some guys have all the luck: Ruben Van Gucht, 35, is dan ook nog gezegend met een behoorlijke X-factor, een stijl-icoon klinkt al eens door. Driemaal Ruben Van Gucht, uitgepuurd. “Er is niets fout aan ambitieus te zijn.”
De sportjournalist/presentator van Sporza en Radio 2 die ook nog theater maakt en boeken schrijft, zelfs romans.
Het Journaal. Check. Praatprogramma’s als De Kleedkamer en Extra Time Koers. Check. Op Radio 2 elke zaterdag de Weekwatchers. Check. Boeken over wielerkampioenen Johan Museeuw en Bernard Hinault. Check. Eigen Theatershows en eentje met Jacques Vermeire. Check. En in maart een nieuwe reeks ‘Zij aan Zij’ over en met topsportvrouwen. En een documentaire over de broers Vansteelant, in navolging van die over de ultraloop De Nacht van Vlaanderen, in de maak. En voor 2022 een roman, zowaar. Hoezo, the sky is the limit?
Ruben Van Gucht : “Ambitie hebben, wordt te vaak geassocieerd met ‘dikkenek’ en zo. Er is niets fout aan ambitieus te zijn, als het maar niet ten koste is van andere mensen. Ambitie heeft tenslotte de mens naar de maan gebracht. Ik had altijd al het gevoel: ik ben meer dan iemand die alleen maar het nieuws kan lezen.Meer dan iemand die een sportprogramma kan presenteren. Die een boek kan schrijven. Binnen mijn sector dan, vraag me niet om een huis te bouwen ( lacht ).”
“‘Zij aan zij’ wordt een duik in de leefwereld van vrouwelijke topsporters. De eerste reeks uitsluitend over sportvrouwen, de VRT was meteen mee met mijn voorstel. Opnieuw in eerste instantie menselijke verhalen, zelfs poëtische. It’s me . Mijn sterktes liggen niét in harde onderzoeksjournalistiek. En die roman is, na drie sportboeken en mijn theatertournees, weer een nieuwe uitdaging. Weer iets anders.”
“Ik ben al flink gevorderd: het wordt fictie, gebaseerd op waargebeurde verhalen. Mijn uitgeverij is alvast enthousiast. Ik ben gewoon iemand die zich geen drie maanden lang kan focussen op één project. Als ik bij Nina Derwael op bezoek ben in Nederland, werk ik tegelijk aan mijn boek en theatertournee.”
“Het zijn ook financiële extra’s, maar het gaat mij vooral om de uitdagingen. Mijn dromen waarmaken. Ok, de shows met Jacques Vermeire zijn niet goed afgelopen ( een financieel dispuut waar hij niet verder wil op ingaan, red. ) maar ik stond wel in de grootste zalen van het land op het podium, wie kan dat zeggen?”
“Zei Sammy ( Sporza-collega Neyrinck, red. ) dat ik twee levens leid? Het is veel, ja. Maar het lukt allemaal wel. Omdat ik het heel graag doe. ( denkt na ) Ik leef nochtans niet overdreven gestructureerd. Maar ik verlies maar weinig tijd, heb altijd tijd te kort. Het zal wel onrechtstreeks mee hebben gespeeld in mijn scheiding, maar daar wil ik niet verder over praten. Het is die passie, die gedrevenheid, mijn competitiegeest ook.”
“Ik werk ook in een concurrentiële sector, maar beschouw bijvoorbeeld Aster ( Nzeyimana, dat ander jong opkomend en fashionable geweld van Sporza, red. ) niet meteen als een concurrent. Aster is sowieso meer voetbal dan ik, het is eerder Van Aert-Van der Poel, die gaan elkaar ook geen stokken in de wielen steken. Maar ze willen wel allebei hun eigen dromen bereiken.”
“Succesvol zijn in je job heeft met veel facetten te maken. Ik had blijkbaar een natuurlijke aanleg voor een podium, volgde ook vele jaren toneelschool. En een goeie omgeving en een goeie kop zijn ook belangrijk… Als ik nu terugkijk mag ik trots zijn op mijn werk, denk ik. Ik zal nooit een wereldtopper zijn als loper of fietser. Maar in mijn werk is the sky the limit. Almaar mijn grenzen verleggen. Wie weet ook de Belgische? Ik ben pas 35, hé.” ( lacht )
De sportman die pas nadat hij als een lijk terugkeerde van een marathon de obsessies uit zijn sporten haalde.
‘Sportman’, zo heet ook het boek dat Van Gucht in 2017 uitbracht. Baseline: “Sport is de leidraad van mijn leven.” Sport is zijn vak: het zijn bijzonder gedetailleerde verhalen over zijn avonturen als journalist, van Kenia tot de garage van wielerkampioen Greg Van Avermaet. Maar hij beschrijft evenzeer zijn ervaringen als fanatieke actieve sporter. De loper in hem liep wekelijks tot 150 kilometer en werkte ultralopend door de bergen van meer dan 100 kilometer af – bij aankomst 9 kilo vermagerd. De wielrenner in hem ondernam een aanval op het werelduurrecord op de piste. De autopiloot in hem racete de 25 Uren van Francorchamps. Enzovoort.
Van Gucht: “Ik was altijd heel competitief, als klein manneke wilde ik al elke schoolloop winnen. Ik begreep al snel dat ik niet goed genoeg zou zijn om topvoetballer te worden en zocht andere sportieve uitdagingen. Eerst halve, dan hele marathons. Met tijden rond de drie uur, wat niets voorstelt, ik was alleen een goede amateur. Waarop volgde : kan ik ook 100 kilometer aan? In de bergen? Vijf, zes keer ben ik serieus op mijn grenzen gebotst… Het is intussen wel minder extreem geworden.”
“Anderhalf jaar geleden was een keerpunt. Ik testte voor vrienden een marathonparcours maar kreeg na driekwart een vreselijke klop van de hamer en finishte compleet kapot, helemaal uitgedroogd. Ik ben nog als een wandelend lijk thuis geraakt maar heb toen beslist: dit is niet gezond, ik moet het wat rustiger aandoen.”
Ik heb meer evenwicht gevonden. Al blijf ik het type mens dat, als hij meer tijd zou hebben, toch weer een extreme uitdaging zou zoeken
“Ik loop nog elke dag, maar niet langer competitief, niet langer om een tijd van 10 uur neer te zetten in de Dodentocht van Bornem ( 100 kilo meter, red. ) waar ik elk jaar aan deelneem.Sport is niet langer competitie, is voor mij nu een manier van leven. Waardoor lopen nu meer rust in mijn hoofd brengt en me creatief laat denken over tv-formats, invulling van theatervoorstellingen… Soms is het zelfs meditatief. Ik eet en drink nu ook nog wel gezond, maar minder extreem, er waren vroeger dagen dat ik alleen druiven at… Nu kan ook al eens een glaasje wijn. ( nadenkend )”
“Ik heb meer evenwicht gevonden. Al blijf ik het type mens dat, als hij meer tijd zou hebben, toch weer een extreme uitdaging zou zoeken. Want een sociaal type kan je mij niet meteen noemen. Een compensatie wellicht voor mijn druk beroepsleven: veel praten, veel aangesproken worden. Dan zijn mijn looptochten voor mij de momenten dat ik niets aan mijn hoofd heb.”
“Ik loop ook nooit met muziek, ik luister liever naar de natuur, naar de vogels. En de streek van Bornem is ideaal natuurlijk: bossen, velden, de kaai langs het water… ik kom soms geen mens tegen. Daarom ook heb ik hier, op den buiten, heel bewust na mijn scheiding een huis gekocht, de ritjes naar Brussel neem ik er wel bij. Is ook een comfortzone voor mij.”
Blonde kuif, 1.93 m, altijd in schoon kostuum en zachte stem: er kleeft véél X-factor aan de man op televisie.
Rewind. Zo’n tien jaar geleden zag ik in Puurs een rijzige, hippe, blonde jongeman voor een eivolle zaal bijzonder gezwind een voetbalquiz presenteren. Van Gucht, pas 23 toen, was toen de plaatselijke spetter. Twaalf jaar later is hij een van de twee spetters van Sporza. De blonde Van Gucht, veelal in schoon kostuum: golden boy.
Van Gucht: “Ik hou van schoonheid. En rust. Mijn huis moet rust uitstralen, mijn interieur is bijna minimalistisch, met stijlvolle elementen. Welke auto ik heb? ( aarzelt ) Een Range Rover. Past bij mij, vind ik. Bij een mens van 1.93 meter die veel kilometers rijdt, dat ook. Als de definitie van ijdelheid is: elke ochtend voor de spiegel staan ‘zie ik er goed uit?’, dan ben ik niet ijdel. Ik gebruik zelfs geen crêmekes. ( lacht )”
“Ik heb ook een uitleg voor de cover van mijn boek ( Van Gucht stoer halfnaakt, red. ): ik ben gewoon ingegaan op de vraag van de fotograaf en de uitgeverij. Maar akkoord, dan ben ik blijkbaar wel voldoende zelfzeker om dat idee niet te blokkeren. En akkoord, al krijg ik ook heel veel fijne reacties van kijkers en luisteraars, ik besef absoluut dat er een perceptie bestaat van ijdel en zo.”
Er zullen altijd wel vooroordelen zijn. En die heb ik wellicht ook zelf onbewust gevoed, door de keuzes die ik heb gemaakt
“Over ‘Voor de Ronde’ ( Van Gucht legde het nieuwe parcours twee dagen voor de wielerklassieker live op Canvas op zijn eentje af, red. ) werd ook getoeterd: ijdele Van Gucht! Dat was zo gratuit en kortzichtig. Zoiets was nooit eerder gerealiseerd op de Belgische televisie, door een crew van allemaal creatieve, getalenteerde jonge gasten, toch veel belangrijker dan mijn persoontje?”
“Intussen ben ik in een fase dat ik mij die perceptie niet meer aantrek. Er zullen altijd wel vooroordelen zijn. En die heb ik wellicht ook zelf onbewust gevoed, door de keuzes die ik heb gemaakt. De show met Jacques Vermeire zal mijn geloofwaardigheid als journalist misschien niet veel deugd hebben gedaan, maar 2.000 man in de Capitool in Gent, Kursaal Oostende, Stadsschouwburg Antwerpen… dat nemen ze me niet meer af. Ik ben nu eenmaal in een job gerold ( hij studeerde communicatiewetenschappen en kwam via de regionale televisiezender RTV en de sportzender EXQI in 2012 bij de VRT, red. ) waarmee je op televisie of op een podium komt. En dan wil ik wel op het scherm uitstralen: modern, jong…”
“En tegelijk: in het Journaal niet teveel opvallen, opgaan in het decor. Maar er altijd picobello uitzien, ik moet daar eigenlijk niet speciaal op letten. Omdat ik mij buiten mijn werk ook zo kleed: in mijn kleerkast hangt maar één stijl. Ik voel me gewoon heel comfortabel in mijn pakken. En ik hou nu eenmaal van mooie kledij. Altijd deftig en degelijk, de stylisten op de VRT hebben maar zelden een opmerking op wat mijn kledijsponsors ter beschikking stellen. En dan komt op sociale media : Ruben Van Gucht doet zijn plechtige communie! ( lacht ) Dat was op het EK vorige zomer, een beige pak… met short, want het was bloedheet. Maar hoe ik eruit zie, is niet onbelangrijk voor mij.”
“Is er dan een X-factor? Zou ik veel vrouwelijke fans hebben? ( lachje ) De dag dat Laurence en ik aankondigden dat we uit elkaar gingen, kreeg ik meteen zo’n duizend volgers meer. Vooral vrouwelijke. Maar fatsoenlijke, hoor, heel low profile!”
– Ruben Van Gucht, Leuven 26 november 1986, studeerde communicatiewetenschappen aan de VUB en is sinds januari 2012 journalist op de VRT-sportredactie. Hij presenteert in Het Journaal en op Radio 2 elke zaterdag de Weekwatchers, is reporter op de grootste sportevenementen en maakt voor Sporza eigen programma’s zoals onder meer De Kleedkamer en binnenkort Zij aan Zij, over vrouwelijke topsporters.
– Daarnaast schrijft Van Gucht sportboeken, maakte hij theatershows rond sport en was hij tot een financieel geschil hen scheidde aangever in een zaalshow van Jacques Vermeire. Momenteel werkt hij ook nog aan een roman.
– Van Gucht was getrouwd met Laurence Van Tongerloo maar het koppel ging vorige zomer uit elkaar.
beeld: Damon De Backer
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier