Lize, Yanne en Mira Feryn openen straks hun eigen boetiek: “Onze handtassenlijn versterkte onze band nog”

De zondag van de zusjes Feryn valt op maandag. Niet dat ze dan vrij zijn, maar dan werken ze alle drie in het atelier achter hun ouderlijke huis. Terwijl de zussen werken aan hun handtassenlijn, waait hun vader binnen en buiten, bespreken ze elk persoonlijk probleem en worden kinderen duchtig geknuffeld. En in elke hoek klopt het hart van hun overleden moeder. Een zondag zoals een zondag hoort te zijn.

Wie met de zussen Feryn een gesprek heeft over hun gezamenlijke handtassenlijn, over familiegeluk en zondagsgevoel, kan niet om hun moeder heen. Zij wás hun zondag, en ook hun maandag en alle andere dagen van de week. Zelfs vandaag, acht jaar na haar overlijden, voel je in elk woord dat de zussen uitspreken hoe graag zij hun moeder zien. En omgekeerd. Hoe belangrijk de professionele mijlpaal ook is waar ze voor staan – het openen dit najaar van hun allereerste winkel met Atelier Feryn –, toch hebben we het eerst over dat persoonlijke keerpunt dat Lize (30), Yanne (36) en Mira (35) net samen namen: het leeghalen van hun ouderlijke huis.

Het belang van jullie thuis kan niet overschat worden: jullie wonen er allemaal in of naast én jullie atelier bevindt zich achter de tuin.

Mira: “Niet iederéén woont er nog effectief: Lize heeft voor Antwerpen gekozen. We hebben het geprobeerd, hoor! Maar ze kiest voor de wijde wereld (lacht).”

Yanne: “Ook na de verbouwing zal er een plek zijn voor Lize: we voorzien een appartementje voor haar boven de winkel, om te crashen na een lange werkavond. Papa verhuist naar een nieuwbouwwoning vlakbij, Mira woont links van het ouderlijke huis en ik ga met mijn gezin in het ouderlijke huis wonen. We hebben het dus net moeten leeghalen en de allereerste afbraakwerken zijn begonnen. En dat bleek toch emotioneler dan gedacht.”

Lize: “Ik had niet verwacht dat het me zo zou raken. Maar elke hoek heeft een herinnering, elke lade vertelt een verhaal. Sommige dingen waren al acht jaar onaangeroerd, sinds het overlijden van ons mama. En nu… nu ziet het huis er kapot uit. Rationeel wéét ik dat het huis een upgrade nodig heeft en ben ik blij dat Yanne er met haar gezin gaat wonen. Maar emotioneel is het toch best gek om je jeugdkamer te zien verdwijnen. Al ben ik ook wel blij dat mijn kamer nu de kamer van mijn neefje wordt.”

Yanne: “Ik heb ook het gevoel dat ik voor veel dingen goedkeuring moet vragen, zodat zij ook blij zijn met wat ik met het huis doe. Zo wilden we bijvoorbeeld heel graag vloerverwarming in de woonkamer, maar dan moest de parketvloer eruit…”

Mira: “…waar ons mama zo preus op was. Trots, betekent dat. Omdat ze die zelf bewerkt had met zeep, om ’m zo licht mogelijk te houden.’

Lize: “Terwijl ik me vooral herinner dat we alle drie veel splinters in onze voeten hadden van die vloer. Maar inderdaad: preus was ze.”

Yanne: “Uiteindelijk wordt het parket gerecupereerd in een andere plaats in het huis en komt er toch vloerverwarming in de woonkamer: het beste van beide werelden.”

Zijn er nog dingen die jullie bewaard hebben vanwege de herinnering?

Lize: “De kast met het geheime vak! Mijn zussen zijn al lang samen met hun partner, en die mannen hebben mijn mama en ons huis dus goed gekend. Aster en ik zijn nog maar vijf jaar samen en ik wilde hem heel graag één keer de gezelligheid van ons huis tonen, van de avonden toen mama er nog was. Dan speelden we spelletjes met z’n allen, zaten we aan de keukentafel en aten we gourmet. Ik heb dat dus een laatste keer georganiseerd, speciaal voor Aster. Het was een heerlijke avond en op een gegeven moment vroeg Aster wat we met die mooie kasten gingen doen. “Die ene is nog gemaakt door de overgrootvader van onze grootmoeder”, vertelde Yanne. “Het verhaal ging vroeger dat er in een geheim vak kasbons verstopt zaten.” Waarop we allemaal beseffen dat we dat geheime vak nog nooit gezocht hadden. Na een tijdje zoeken vond Aster effectief dat vakje en prutste het open.”

Yanne: “In dat vak vonden we geen kasbons, maar wel… een handgeschreven brief van ons mama.”

Lize: “Wij begonnen natuurlijk allemaal te huilen toen we haar geschrift zagen. Je kan het niet filmischer maken: op de laatste avond in ons huis, waar we allemaal samen zijn, vinden we een briefje van mama.”

Mira: “In het briefje schreef ze over de kast en hoe ze die gekregen had, 25 jaar geleden. En uiteraard: hoe ze ze behandeld had en hoe de opvolger ze moest verzorgen.”

Lize: “Om een lang verhaal kort te maken: die kast zal verhuizen naar het appartement boven de winkel en dan schrijven wij zelf een vervolgbriefje, voor in het geheime vak.”

Hoe belangrijk is jullie mama geweest voor Atelier Feryn, jullie handtassenlijn?

Lize: “Alweer superbelangrijk. Ten eerste omdat ze ons creatief met materialen heeft leren omgaan. Mijn jeugdherinneringen zijn: mijn twee zussen en ik rond de keukentafel die bezaaid ligt met knutselmaterialen. Zand, macramédraadjes, parels: noem maar op. We zijn zelfs met de Chiro gestopt omdat we dan meer tijd hadden om samen te knutselen.”

Mira: “Hoe zij daar de energie voor had, ik begrijp dat niet. Ik knutsel zelf graag, maar niet met mijn kinderen (lacht).”

Yanne: “Ze verzamelde ook alles. Die groene dingetjes om augurken uit de pot te tillen? Dat lijkt op een parapluutje, dacht ze. Dus hup: verzamelen. Bij het leegmaken hebben we dozen, en dozen, en dozen knutselgerief gevonden.”

Lize: “Mama dacht ook altijd in projectjes. Dan begon ze ergens aan en hing er een briefje aan: “Dit is nog niet klaar”. Vijftien jaar later hing dat briefje er dan nog.”

Mira: “Weet je nog, het werkkotje? Jarenlang had ze geprobeerd alle overgebleven schroeven en spullen die ze bewaarde na een DIY-projectje te sorteren. Twee maanden voor haar overlijden was het af. “Ik ben klaar”, hing er plots aan de deur.”

Yanne: “Van mama hebben we het creatieve en het ondernemende gekregen. Ze maakte alles zelf, ook onze kleren. In 2011 zijn we met ons vieren een opleiding handtassen maken gaan volgen. Die vier jaar waren heerlijk. De ene keer had ik mijn kinderen mee, de andere keer Mira: voor ons was het pure family time.”

Van het een kwam het ander: in 2015 startten jullie in de achtertuin Atelier Feryn, jullie handtassenmerk.

Lize: “We kregen zoveel vraag naar een zelfgemaakte handtas dat we dachten: waarom maken we er niet een bedrijfje van? Mama was eerst bezorgd: we kwámen nu goed overeen, zou dat wel zo blijven als we samen zaken zouden doen? Maar nu, acht jaar later, is onze band alleen maar sterker geworden.”

Is het moeilijk om als zussen samen te werken?

Yanne: “We hebben twee whatsappgroepen: “zussenbabbels” en “zussen zakelijk”. Maar dat is één grote chaos: we posten voortdurend verkeerd, wissen die berichten dan of sturen ze door naar de juiste groep. Het toont een beetje aan hoe wij samenwerken: werk en privé lopen voortdurend door elkaar.”

Lize: “Ik noem mijn maandag altijd mijn zondag. Niet omdat ik dan niet werk, maar omdat ik dan in het atelier in Deerlijk ben. Ik praat de hele tijd bij met Mira en Yanne, papa springt eens binnen en ik heb de hele familie gezien. Pas op: we zijn wel degelijk met business bezig, maar dingen bespreken op commando: dat lukt ons niet.”

Mira: “We hebben ook niet echt een taakverdeling, maar toch weet iedereen exact wat ze moeten doen als we op maandag samenkomen. We zouden Atelier Feryn ook niet willen doen als een van ons drieën zou willen stoppen. ’t Is allemaal samen, of niet.”

Lize: “Het enige waar we soms discussie over hebben, is wie de deur opendoet als de bel gaat.”

Binnenkort komt een grote droom van jullie uit: een eigen winkel. Dan is het probleem van de bel misschien meteen opgelost.

Mira: “Zeker! De bedoeling is dat een iemand van ons in de boetiek staat, maar ik vermoed dat we er vaak allemaal te vinden zullen zijn. We moeten nog een beetje in onze eigen arm knijpen. Een eigen winkel: als kind hebben we zo vaak winkeltje gespeeld en nu is het écht!”

Yanne: “We komen best van ver. Creatief zijn we altijd sterk geweest, maar het zakelijke hebben we gaandeweg moeten leren.”

Mira: “Weet je nog toen we startten met de leren wegloopbandjes? Ik had een nieuwsgierig zoontje en had een bandje gemaakt voor we op reis gingen. Toen ik dat op Instagram postte, kwam daar zoveel reactie op dat we dat ook voor andere mensen begonnen te maken.”

Yanne: “We schreven altijd de naam en het telefoonnummer op een geel briefje en hingen dat aan de muur. Op een bepaald moment hingen er tachtig van die briefjes tegelijk en toen hebben we gezegd: dit moeten we beter doen. Intussen is er een eigen website voor en hebben we een vaste dag waarop we die bandjes maken.”

Lize: “Vanaf oktober gaan we ook voor het eerst een extern atelier inroepen. Volledig volgens het motto van ons mama hebben we alles de afgelopen jaren zo veel mogelijk zelf gedaan – van de website tot de shoots – maar nu moeten we de volgende stap zetten. Eindelijk durven we te upscalen. Wij maken de prototypes, de hebbedingen en de nieuwe lijnen; het handwerk zal in Europa gemaakt worden door een atelier dat wij begeleiden.”

Hoe jullie over jullie job praten: het lijkt bijna altijd met een vleugje weekend over.

Yanne: “Dat kan wel eens verraderlijk zijn. Ook voor de kinderen is het niet altijd duidelijk: papa gaat werken, mama “zit” in het atelier. Ik moet dan echt benadrukken dat ik ook wérk (lacht).”

Mira: “Doordat het zo gevarieerd is, verveelt het inderdaad niet snel. En zelfs als het even als werken voelt, is het ook ontspannend, omdat ik het met mijn zussen kan doen. Je vraagt naar onze familiemomenten, maar door Atelier Feryn gaat er geen dag voorbij dat we elkaar niet horen. Behalve op zondag, Lize misschien. Die ligt dan meestal met een kater in bed.”

Lize: “Ja, dat kan wel (lacht). Ik zit in een andere levensfase dan mijn zussen, maar door ons atelier sta ik toch heel dicht bij hen. Dat vind ik heel waardevol. Ook voor papa: hij hoeft nooit af te spreken om zijn kinderen te zien, hij springt gewoon binnen. En ook toen mama overleden was, was het atelier onze redding. ’t Was daar dat we samen kwamen, om te werken, eventjes te huilen en vooral veel warme herinneringen boven te halen.”

Yanne: “En onze eigen Feryn Gin te drinken (lacht)!”

(tekst Lisa Gabriëls – productie Eva Van Driessche)

Wie zijn de zussen Feryn?

Lize is de jongste en is bij het grote publiek bekend als actrice en model. Ze speelde onder meer in de reeksen In Vlaamse Velden en #hetisingewikkeld. Met haar oudere zussen Yanne en Mira deelt ze een passie voor mode en lederwaren. Uit hun gezamenlijke liefde voor het ambacht ontstond hun lederwarenlabel Atelier Feryn, dat vanaf dit najaar ook een boetiek in Deerlijk heeft, Driesknoklaan 112. Check alvast Ferynlabel.com.

Hier genieten de zussen Feryn van hun zondag

–Achiel & Hector in Tiegem is een heerlijk verborgen plekje waar we onbezorgd de kindjes kunnen laten ravotten, terwijl wij van de huisgemaakte Picon van Stephanie en Jeroen genieten. Het is heel no-nonsense en voelt telkens als een beetje thuiskomen.

–Café Congé in Gent is een supergezellig café, met een ontspannen sfeer en heerlijke biertjes. Je kan er trouwens ook lekkere gerechten eten. Vooral de huisgemaakte spaghetti is top.

– Siam Sally in Borgerhout is een zalig Thais Restaurant. Een kleine kaart, maar alles wat erop staat is gegarandeerd heerlijk.