Rani De Coninck, 30 jaar mama én mediamadam: “Mijn kinderen zijn altijd op de eerste plaats gekomen”

Brunch ten huize De Coninck, dat betekent niet alleen warme ­koffie en knapperige pistolets, maar ook verse lachsalvo’s die elkaar in ­sneltempo afwisselen. Omgeven door haar drie kinderen speelt Rani nu eens mentor, dan weer mikpunt, maar altijd mama.

Er wordt vaak gezegd dat de houdbaarheidsdatum van vrouwen in de media sneller verstrijkt dan die van mannen. Jouw carrière toont aan dat het ook anders kan.

‘Ik ben nu al meer dan dertig jaar bezig en nog niet meteen van plan om te stoppen. Eigenlijk heb ik nooit een carrièreplan gehad. Ten tijde van Miss Belgian Beauty ontdekte ik toevallig mijn liefde voor het podium. Zodra ik daar stond, wist ik: dit voelt goed. Ik had trouwens nooit verwacht dat ik zou winnen. Daarom had ik weinig stress – al was het de eerste keer dat ik op hoge hakken moest lopen (lacht). Ik denk dat dat mijn sterkte was. Bij De Droomfabriek ging het net zo. Ik wist amper wat een screentest was en kwam opdagen in een bolletjesjurkje met mijn haar in een paardenstaart en zonder make-up, omdat iemand me had gezegd dat ze dat bij den teevee wel zouden doen. Daar liep ik Sabine (De Vos, red.) tegen het lijf, die al omroepster was en eruitzag als een glamoureuze diva. Het contrast kon niet groter! Twee weken later kreeg ik te horen dat ik de job had. Sindsdien ben ik van de ene verbazing in de andere blijven vallen. Iedere keer heb ik me gewoon gesmeten en geamuseerd.’

Dacht je ooit: nu is het voorbij?

‘Zoals elke relatie heeft ook mijn relatie met de media ups en downs gekend. Soms is het goed om gemist te worden, zodat de mensen je niet beu raken, en ik ging zelf ook vaak bewust op de rem staan. Lang voor work-­lifebalans een ding was, blokkeerde ik dagen in mijn agenda voor mijn gezin. Op feestjes zag je me niet vaak, tenzij ik er verwacht werd, en mijn vriendenkring telt maar weinig BV’s. Mijn kinderen zijn altijd op de eerste plaats gekomen, al doe ik mijn job ontzettend graag. Ik zeg altijd tegen hen: “Als je ergens over praat en je ogen beginnen te blinken, dan is dát het pad dat je moet volgen.” Je hebt maar één leven, dus waarom zou je iets met tegenzin doen?’

Hoe zag jij de mediawereld veranderen de afgelopen dertig jaar?

‘De grootste verandering is de komst van sociale media. Ik ga nu erg oud klinken, maar in mijn begindagen werkten we met de gele briefkaart (lacht). Dat was de enige manier waarop mensen konden reageren op een programma. Nu krijg je onmiddellijk feedback en dat is niet altijd een voordeel, want niet iedereen is even empathisch of fijngevoelig. Verder is het medialandschap vandaag erg versnipperd. Met het onlinegegeven en streaming erbij zijn er enorm veel spelers op de markt. Dat vergroot de concurrentie, waardoor zenders het liefst op veilig spelen. Scoort een format zoals Blind Gekocht, dan trekken ze een heel blik verbouwingsprogramma’s open. Jammer, want zo krijg je nog maar weinig onderscheid. Ik mis in de media soms wat ballen.’

Als je zou moeten kiezen: radio of tv?

‘Mijn hart klopt voor alles wat live is, omdat ik enorm in het nu leef en alles vanuit mijn buikgevoel wil doen. Dat vind ik zo geweldig aan radio: het is spontaan en echt. Natuurlijk bestaat er ook livetelevisie, maar de meeste programma’s worden op voorhand opgenomen en zitten in het keurslijf van een strak scenario gekneld. Wat te fel van dat scenario afwijkt, haalt de uitzending meestal niet. Soms wordt alle spontaniteit eruit geknipt 
en daar word ik doodongelukkig van.’

Je staat bekend voor je vrolijkheid, maar vorig jaar nam je even een pauze, omdat je naar eigen zeggen je ‘reason to smile’ niet meer vond. Hoe kijk je terug op die ­periode?

‘Als zeer nodig en louterend. Mensen die net als ik een groot verlies hebben meegemaakt, zullen het vast herkennen: je verdriet kan heel snel getriggerd worden. Dichte vrienden verloren vorig jaar hun dochter op dezelfde manier als waarop mijn zus overleed, in een verkeersongeval. Ze waren even oud, of even jong: 23. De telefoon kwam binnen bij mijn man en ik voelde me bevriezen. Ik kon niets uitbrengen en niet meer bewegen. Op de begrafenis speelde die film van zoveel jaar geleden opnieuw af. Vervolgens kwamen de feestdagen eraan en dat is altijd een moeilijk moment. Na het overlijden van mijn zus is kerst nooit meer hetzelfde geweest. Er was altijd iemand die ontbrak. Ik ben zelf heel goed in flink zijn en verder werken als afleiding, maar mijn man raadde me aan om eens door mijn verdriet te gaan en de tijd te nemen om bepaalde dingen te verwerken. Ik heb geluisterd.’

Een moeilijke stap.

‘Absoluut. Ik heb ook lang getwijfeld om erover te communiceren, omdat ik niet wist of mijn beslissing op begrip zou kunnen rekenen. Het overlijden van mijn zus is immers zo lang geleden, zouden mensen dat wel kunnen plaatsen? Toen ik toch besloot om eerlijk te zijn, voelde dat aan als een bevrijding. Ik schreef een brief, die Raf (Van Brussel, red.) voorlas in ons radioprogramma. Ik heb dat toen online gevolgd en gehuild. Eindelijk was het eruit. Vervolgens ben ik overspoeld door een tsunami aan warmte en liefde die ik niet had zien aankomen. Mensen stuurden me bloemen, zelfgeborduurde zakdoekjes voor mijn tranen en boeken om troost in te vinden. Op sociale media deelden velen hun eigen verhaal met me. Ik heb geprobeerd om op elk berichtje te antwoorden en hoop dat ik op mijn manier heb kunnen tonen dat het oké is als het even niet gaat. Verdriet is des levens en hoe meer we dat onder de mat proberen te vegen, hoe meer mensen behoefte hebben aan psychologische hulp. Als tranen niet naar buiten kunnen, dan richten ze zich naar binnen.’

Heb je je reason to smile ondertussen ­teruggevonden?

‘Ik loop nu rond met een grotere smile dan ooit tevoren. Mensen weten nu dat mijn vrolijkheid geen oppervlakkigheid is, maar dat er diepgang onder zit. Het is een bewuste keuze. Ondanks het verdriet en de pijn kies ik ervoor om positief in het leven te staan en ben ik elke dag dankbaar voor wat het leven mij brengt.’

Je hebt onder andere drie geweldige ­kinderen, met wie je erg close lijkt.

‘Mijn kinderen zijn mijn grootste rijkdom en zwakke plek. Toch heb ik de twee oudsten denk ik goed kunnen loslaten. Door het vroege overlijden van mijn zus weet ik dat het leven zo voorbij kan zijn. Daarom zorgde ik er onbewust voor dat zij hun plan zouden kunnen trekken mocht ik plots worden weggeplukt. Ze mochten alleen naar school gaan zodra het kon en zelf de bus of trein nemen. Ik moedig hen aan om hun eigen keuzes te maken en probeer niet te veel over hun schouder mee te kijken, tenzij om hen te stimuleren om beter te studeren (lacht). Ik ben niet het type moeder dat elke dag belt, maar ze weten dat ze altijd op mij kunnen rekenen als er iets is. Dan laat ik álles vallen.’

Tussen de kinderen uit je eerste en tweede huwelijk zit een groot leeftijdsverschil. Bracht dat uitdagingen met zich mee?

‘Toen Laurens (Verbeke, red.), die zelf nog geen papa was, me vroeg of ik nog een kind wilde, heb ik binnen de paar seconden ja gezegd. We waren toen twee dagen samen. Ik heb de oudste kinderen heel snel bij mijn zwangerschap betrokken en dat kan ik ­iedereen aanraden. Zij keken echt uit naar de komst van hun broertje of zusje – het ­geslacht wisten we toen nog niet. Ook vandaag hebben ze nog steeds een heel bijzondere connectie. Omdat Beau en Dora een stuk ouder zijn dan Leon, hebben ze een andere relatie dan de gewone band tussen broers en zussen. Leon vertelt meer tegen hen en kijkt denk ik naar hen op. Zij plagen hem soms, maar nemen hem ook mee op sleeptouw. Als mama is het een godsgeschenk om hen met z’n drieën bezig te zien, ook al vormen ze soms een front tegen ­moeder (lacht). Dat hoort erbij.’

Hoe ziet jullie ideale zondag eruit?

‘Vroeger kreeg ik van twee dingen stress: het verkeer en het avondeten. Daarom doe ik aan mealpreppen. Ik offer een klein beetje van mijn weekend op om in kookboeken te snuisteren en indien nodig boodschappen te doen. Op zondag ga ik vaak groenten oogsten op de zelfoogstboerderij en trek ik tijd uit om een paar maaltijden voor te bereiden. Dat geeft mij zoveel rust. Uit die gewoonte zijn ook mijn boeken Goed plan! en Rani’s goed plan ontstaan. Ik hoop er andere ouders of drukbezette mensen mee te inspireren en te helpen. Naast het mealpreppen is zondag een familiemoment. Ik ga graag langs mijn ouders met een pateeke of voor een aperitief. Mijn kinderen zijn uiteraard ook altijd welkom, maar zij hebben hun eigen relaties, werk en sociale activiteiten. Ik laat ze daarin vrij, want ik zou het vreselijk vinden mocht bij mama op bezoek komen een verplichting worden. Het weekend duurt maar twee ­dagen, die moet je zelf invullen.’

Je bent te zien in het VRT-programma Door de bomen, waarin telkens een BV drie dagen alleen in een bos gedropt wordt ­zonder smartphone of klok. Hoe was dat?

‘Zeer bijzonder en in het begin onwennig, want wanneer zijn wij nog echt alleen? Je begint automatisch tegen jezelf te praten – anders zou het ook maar saaie tv opleveren – en probeert je tijd in te vullen. Thuis is er altijd iets te doen: de was, de plas, koken, boodschappen, opruimen, Instagram. Je dag zit propvol en daar was mijn dag leeg. Geen agenda, geen mensen, geen sms’en, niets. Dat wende heel snel. Ik vond het zalig om wakker te worden zonder besef van tijd of van wat de dag mij zou brengen. Alleen zijn met de kat of hertjes spotten, ik kon me daar helemaal in verliezen. Hoe klein het ook was, het voelde aan als een avontuur.’

Onderwaterradio maken, de Mont ­Ventoux beklimmen, jij bent best avontuurlijk ­eigenlijk.

‘Al die zaken zijn toevallig op mijn pad gekomen. De uitdaging om de Mont Ventoux te beklimmen is me live voor de voeten geworpen tijdens een uitzending. Het was absoluut niet mijn droom om te koersen, laat staan om die berg op te rijden, maar toch heb ik het gedaan voor de vzw To Walk Again en om mensen aan te zetten tot meer beweging. Wat blijkt? Er schuilt een wielertalent in mij (lacht). Dank u papa, voor uw goede genen! Ik heb geen bucketlist met dingen die ik nog wil doen, maar ik ben wel een yes woman.’

Had je graag ja gezegd tegen de comeback van De Droomfabriek? Er weerklonk vorig jaar heel wat kritiek omdat van het oorspronkelijke trio alleen Bart Peeters terugkeerde, met aan zijn zijde de jonge Gloria Monserez.

‘Ik leef in het nu en De Droomfabriek is iets uit een ver verleden. Het was mijn allereerste tv-programma en ik heb er ongelooflijk warme herinneringen aan, voor mij zijn die niet te evenaren. Laat mij dus maar iets nieuws doen in plaats van terug te blikken. Ik val niet graag in herhaling.’

Ouder worden, doet dat iets met een ex-Miss Belgian Beauty?

‘Ik keer altijd terug naar hetzelfde punt: wat er met mijn zus gebeurd is, heeft bepaald hoe ik in het leven sta. Ik weet hoe kwetsbaar en hoe kostbaar ons bestaan is. Daarom ben ik dankbaar voor elke seconde dat ik hier mag zijn. Mijn kinderen rollen soms met hun ogen: “Moeder zit weer in het nu.” Dat klopt. Mijn zus was nog geen 24. Ze zou voor de tweede keer mama worden. Er moest nog zoveel gebeuren in haar leven, maar het mocht niet zijn. Waarom zou ik me dan druk maken over een rimpelke hier en daar? Ze vertellen dat je geleefd hebt. Of in mijn geval: véél gelachen.’

(tekst Catherine Kosters)