Eerherstel voor Pogacar na prestigesprint, Vingegaard wint de Tour de France

LE MARKSTEIN – In de laatste bergetappe van de 110de Tour hervond Tadej Pogacar (24) zijn betere benen. De Sloveen won de rit, maar dé grote slokop van deze Ronde van Frankrijk luistert naar de naam Jonas Vingegaard. De sterkste renner van het sterkste team werd eindwinnaar met een voorsprong van 7 minuten en 29 seconden.

Jonas Vingegaard uit Glyngøre is dus de winnaar van de 110de Tour. Worden wij daar wild van? Neen. De reden? Sorry, een pasklare uitleg hebben we niet.

Misschien zijn we in 2023 al te veel verwend geweest. We hebben Mathieu van der Poel op een geweldige manier Milaan-Sanremo zien winnen. We hebben Remco Evenepoel en Primoz Roglic geweldige duels zien uitvechten in de Ronde van Catalonië. We hebben Tadej Pogacar op een geweldige manier zien triomferen in de Ronde van Vlaanderen. We hebben Van der Poel en Wout van Aert een geweldige strijd zien opvoeren in Parijs-Roubaix. We hebben Evenepoel op geweldige wijze Luik-Bastenaken-Luik zien winnen.

En nu wint Jonas Vingegaard dus zijn tweede opeenvolgende Tour. We moeten eerlijk zijn: ook hij deed dat op een geweldige manier. Maar nogmaals, wild worden wij er niet van.

Van Bilbao tot Parijs

Vingegaard stond er echter van Bilbao tot Parijs en maakte zelfs geen minuscuul foutje – of het moet die gemiste ritzege voor ploegmaat Wout van Aert in San Sebastian zijn. Vingegaard liet Pogacar, zijn enige concurrent, met de krachten woekeren toen het kon en stond er wanneer het moest. Hij wint deze Tour met 7 minuten en 29 seconden (!) voorsprong op Pogacar. Alleen Vincenzo Nibali (in 2014, nadat topfavorieten Froome en Contador na een val moesten opgeven), Lance Armstrong (in 1999) en Jan Ullrich (in 1997) slaagden er de voorbije drie decennia in om met een grotere voorsprong de Tour te winnen. Is het daarom dat wij niet wild worden van Vingegaards triomf? Misschien was zijn overwicht de voorbije weken te groot en dachten we daardoor terug aan wat er in het verleden al gebeurd is? Ook hier hebben we geen pasklare uitleg voor.

De progressie bij de Deen is opmerkelijk, maar moet niet per se verdacht genoemd worden. Toen Pogacar in 2018 de Toekomstronde won, werd de twee jaar oudere Vingegaard pas 67ste op 41 minuten van de Sloveen. Het was echter diezelfde zomer dat de Deen, die tot eind 2018 in een visveiling werkte, dankzij een interne klimtest van zijn ploeg ColoQuick op de Coll de Rates in Spanje – 6,8 watt per kilo gedurende zeven kilometer bergop – in het vizier van Jumbo-Visma kwam.

Bij het Nederlandse team weten teammanager Richard Plugge, sportief manager Merijn Zeeman en Head of Performance Mathieu Heijboer waarmee ze bezig zijn. Het moet gezegd: Jumbo-Visma is met vele straatlengtes voorsprong dé beste ploeg ter wereld. Wielrennen is anno 2023 een sport van wetenschappelijke benadering en detailzucht. De ploeg van Wout van Aert steekt ver boven de concurrentie uit. Van training over rust, materiaal, voorbereiding, keuzes maken en mentale omkadering tot voeding. Het valt voor de neutrale wielerliefhebber te hopen dat deze optelsom van details de suprematie van Vingegaard verklaart, want het zou willen zeggen dat zijn rivalen meer progressiemarge hebben.

Verschil (geen) vier procent

Bij Jumbo-Visma vinden ze het vervelend dat er de voorbije dagen door verschillende media vraagtekens werden geplaatst bij de grootse tijdrit van Vingegaard afgelopen dinsdag. “Het is zo jammer dat er wantrouwen is, vooral in Frankrijk als een niet-Fransman de Tour wint”, zei Richard Plugge in Het Laatste Nieuws. Wij moesten spontaan terugdenken aan de tv-documentaire Code Geel die de NOS in 2020 over de Tour van Jumbo-Visma maakte. In een van de scènes zitten Plugge en Primoz Roglic in de auto nadat de Sloveen in de klimtijdrit op La Planche des Belles Filles door Pogacar uit de gele trui was gereden. “Ik kan het niet geloven”, zegt Roglic in het fragment. “Ze moeten eens uitrekenen welk vermogen daarvoor nodig is. Dat is wielrennen van een andere wereld. Als je zo hard kan rijden, kan je elke rit op één been winnen.” Plugges reactie: “Twee dagen geleden reed je nog weg van hem.” Waarop Roglic: “Begrijp je wat ik bedoel? Hoe hebben ze dit in godsnaam gedaan?” Plugge: “Het verschil is vier procent. We need to find four percent.”

Vingegaard is de verdiende winnaar van deze Tour, maar wild worden we daar niet van”

De reactie van Pogacar, in L’Equipe, volgde enkele maanden later. “Alle renners die de Tour winnen, zijn verdacht en dat is het gevolg van wat in het verleden is gebeurd. Mensen kunnen dit moeilijk geloven. Het zal nog lang duren om hieruit te komen en opnieuw respect te verdienen.” Het was het beste antwoord dat Pogacar kon geven. Sinds Vingegaards tijdrit in Combloux, even indrukwekkend als Pogacars stunt op La Planche des Belles Filles, is het alvast duidelijk dat Plugge en co hun vier procent al even hebben gevonden.

Over een andere boeg

Straf was deze Tour sowieso. Ook gisteren, met de afscheidnemende Thibaut Pinot in zijn Vogezen als smaakmaker en de allerlaatste demarrage van Tadej Pogacar op de Col du Platzerwasel. Vingegaard gaf geen krimp, maar de ritzege ging naar de Sloveen. “Ik voelde me eindelijk weer mezelf na enkele mindere dagen”, aldus Pogacar. “Ik heb genoten van de tweestrijd”, aldus Vingegaard.

En zo was iedereen gisteren tevreden. We hebben wel een flauw vermoeden dat Tadej Pogacar het in 2024 over een andere boeg zal gooien. Wout van Aert zal dat alleszins niet erg vinden.