Directeur redactie Pascal Kerkhove: “Het stormt in mijn hoofd. Je kent ze wel, die dagen waarop het leven een bepaalde kant koos en je brein twijfelt tussen vergeten en herinneren.”
Goeiemorgen,
Het is vandaag 31 januari, een dag waarop het wel eens stormt in mijn hoofd. Je kent ze ongetwijfeld, die dagen waarop het leven in het verleden een bepaalde kant koos en ons brein twijfelt tussen vergeten en herinneren. Soms ben je blij met de herinnering of boos over het vergeten, dan weer is het omgekeerd. Schoonheid en troost vechten niet om juist, fout, goed of slecht. Ze zijn er en ik koester ze. Vaak zijn ze gepland, soms beheersen ze onverwacht wat je voelt en denkt.
Mocht mijn vader nog leven, hij zou vandaag 91 worden.
Mocht mijn jeugdliefde nog leven, ze zou vandaag 59 worden.
Precies veertig jaar geleden vierden ze voor het laatst samen hun verjaardag. Ze kenden elkaar niet, maar werden die dag respectievelijk 51 en 19. Hij leefde nog 26 jaar en 26 dagen, waarna de dood geen dag te vroeg kwam om een zieke man uit zijn lijden te verlossen. Het was mijn mama die me die ochtend belde op het werk. Vanuit de keuken had ze gemerkt dat hij na veel en intense zorg op zijn ziekbed in de living plots overleden was. Goed twee uur later verdween mijn vader definitief uit mijn leven. Ik voelde geen onrecht of pijn en ervaarde geen schuldgevoel. Hoewel altijd brutaal, soms brengt de dood ook rust. Het afscheid was warm, met veel volk, mooie muziek en nog meer fysieke steun.
Hilde leefde nog 7 dagen na die laatste verjaardag in 1981, daarna beet een dodelijk weekendongeval veel levens brutaal aan flarden. Het was een vriendin die mij die zondagmiddag belde. Ik voelde alleen onrecht en pijn, werd overmand door schuldgevoel en kwelde mezelf met zinloze vragen over hoe het anders had gekund. Drie dagen later verdween Hilde na een laatste kus in het mortuarium definitief uit mijn leven. Van het afscheid herinner ik mij een troostende hand van haar zus op mijn schouder, mijn trillende hand op haar kist, ‘Yesterday’ van de Beatles en het beukend besef van helemaal alleen te zijn tussen heel veel mensen.
In het verschrikkelijke jaar 2020 zijn in ons land naar schatting 126.000 mensen overleden, ongeveer 16 procent meer dan in een normaal jaar. Bijna 21.000 mensen stierven aan de directe of indirecte gevolgen van covid 19. De mensen achter die cijfers én hun familie werden helaas geen normaal afscheid gegund. Het zijn straks de data en de dagen waarop het stormt in vele hoofden.
Het is vandaag 31 januari. Ik luister naar de hemelse klanken en woorden van ‘Heaven’, die briljante song van Talking Heads.
Heaven is a place
A place where nothing
Zoals altijd vind ik hierin troost, ook al zoek ik die niet.
Het is vandaag zondag 31 januari. Ik kijk naar de schoonheid waarmee Wout van Aert op het strand van Oostende wereldkampioen cross wordt. Zoals altijd maakt dat beeld mij blij, ook al zoek ik dat niet.
Mag ik jou op jouw stormdagen graag eenzelfde cocktail van schoonheid en troost toewensen?
Maak er een fijne zondag van.
Reageren? Pascal.kerkhove@roularta.be
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier