Een pluim voor Hilde Crevits: “Een minister die van de integratie van kinderen met allochtone roots een absolute prioriteit maakt, verdient krediet”

De Zondag trekt ten strijde tegen de verzuring en reikt daarom elke week een pluim uit. Niet zagen, maar liefde vragen. Of toch zoiets. De pluim van deze week is voor Hilde Crevits, Vlaams minister van Onderwijs.

Wat een heisa maandag over uitspraken van Hilde Crevits in Het Nieuwsblad. Wat heeft zij gezegd? Dat scholen meer betrokkenheid mogen eisen van allochtone ouders. Is haar oproep nieuw? Helemaal niet. In een interview met deze krant begin januari maakte Crevits al duidelijk dat integratie haar prioriteit zou zijn dit jaar. Er schort namelijk iets aan de integratie van kinderen met allochtone roots in het onderwijs. Dat blijkt uit cijfers van PISA, een internationaal onderzoek naar het onderwijsniveau bij vijftienjarigen. Wat vond Crevits? Dat dat een zaak is van de hele samenleving. Van de overheid, van het onderwijs én van de ouders. Iets fout mee? Neen, toch. Ze kreeg toen trouwens lof van de oppositie. Die schreeuwt nu moord en brand.

Maandag herhaalde ze die prioriteit, zoals dat hoort met prioriteiten, en richtte ze zich specifiek tot de ouders. Dat meer betrokkenheid noodzakelijk is. Plots werd dat een ruk naar rechts genoemd. Crevits holt de N-VA achterna. Ze verloochent Merkel. Even ademhalen. In datzelfde interview begin dit jaar scheert Crevits zich net fors achter de uitspraak van Merkel. Weinig politici doen het haar na, ook niet uit progressieve hoek. Wat flauw om haar nu dit verwijt te maken.

Loopt er iets fout met de integratie van kinderen met allochtone roots in het onderwijs? Ja. Is dat alleen de fout van de ouders? Neen. Het zou me verbazen mocht de minister nu plots wel zo denken. Is dat een gedeelde verantwoordelijkheid? Ja. En dus ook van ouders. Waarom is het dan zo fout meer betrokkenheid te vragen? Of meer aandacht voor taalgebruik? Taal is de basis van integratie, en daar loopt het nu eenmaal vaak mank. Vraag het aan mensen die in het werkveld zitten. En voor wie hier een etnische kwestie van maakt: heeft Crevits ergens gezegd dat ze méér betrokkenheid eist van allochtone ouders dan van anderen? Of dat alleen allochtone ouders te weinig betrokkenheid tonen?

Een minister die van de integratie van kinderen met allochtone roots een absolute prioriteit maakt, verdient krediet. Vandaar deze pluim. Reken met haar af als ze faalt in haar opzet. Maar niet omdat ze hiervan een prioriteit maakt.