Een pluim voor John Crombez: “Voor de volharding waarmee hij schoon schip maakt in de fel belaagde socialistische partij”

De Zondag trekt ten strijde tegen de verzuring en reikt daarom elke week een pluim uit. Niet zagen, maar liefde vragen. Of toch zoiets. De pluim van deze week is voor John Crombez, voorzitter van sp.a.

Vooreerst, om kritiek voor te zijn: dit stuk staat los van zijn uitspraak over laffe boeren. Deze pluim is voor de volharding waarmee hij schoon schip maakt in de fel belaagde socialistische partij. Dat was zijn belofte toen hij aantrad als voorzitter. Een propere politiek, met het cumulverbod als exponent. Dat is intussen doorgevoerd. Test ons, zo zei hij op een vorig congres. Die test is er vorige week gekomen. In Brussel. En Crombez doorstond die met glans. Zijn partij stapt uit het Brusselse schepencollege.

Weinig voorgangers van hem hebben het aangedurfd, zo radicaal breken met de PS, de Franstalige zusterpartij. Kwatongen beweren dat hij dat doet om Pascal Smet, zijn Brussels minister, uit de wind te zetten. Sta me toe toch uit te gaan van een oprecht voornemen komaf te maken met de zelfbediening. En dan moet hij wel breken met de Franstalige kameraden. God, gat en geld, de wortels van alle rotzooi, placht mijn grootmoeder wel eens te zeggen. Ze zit er niet ver naast. Socialisten worstelen vooral met dat laatste. Het is makkelijker een hond rond een hotdogkraam te leiden dan een socialist rond een hoop geld. De Franstalige kameraden bewijzen dat week na week. Yvan Mayeur die geld van daklozen in zijn zakken stopt. Dat is de waanzin voorbij. Laurette Onkelinx die media en publieke opinie verwijt geen grenzen te kennen. Theo Francken kent geen rechter die zo wereldvreemd is.

Of Crombez zal slagen in zijn opzet van sp.a een propere partij te maken? Weinig waarschijnlijk. Misschien wel in de praktijk, maar niet in de perceptie. De schade die de PS aanricht, is te groot. Een man die doorgaans geen fluit in politiek geïnteresseerd is, zei mij vorige week dat socialisten nooit van het geld zullen kunnen blijven. Dodelijk is dat, die perceptie. Maar dat Crombez de juiste weg kiest? Zonder twijfel. Een weg die respect verdient, die getuigt van moed, en misschien zelfs van zelfopoffering. Dat zal volgend jaar, of het jaar nadien, blijken. Deze pluim is voor hem, welgemeend. Opdat hij zou doorzetten. Dat is in het belang van elke burger.